Gdy infekcja cię opanuje, nie ma już powrotu. Wszystko co możesz zrobić to zaakceptować to nowe oblicze… Zaakceptować tę nieustanną potrzebę jedzenia… Jeśli pozwolisz, by trwało to zbyt długo, głód doprowadzi do niekontrolowanego szaleństwa… Nie chcemy ich zjadać, ale musimy być w stanie myśleć, żeby to wszystko jakoś ogarnąć… Może tylko jeden lub dwa? Wtedy będziemy mogli obmyślić jakiś plan… Tak… Tylko kilka, żeby utrzymać głód na wodzy…
Infekcja była niemal natychmiastowa, a wraz z nią przyszedł niekończący się głód. Zawsze tam jest, zawsze popycha cię do zdobycia kolejnego posiłku. Kiedy to cię opanowuje, nie ma znaczenia, kim byłeś, jaka była twoja moralność, czy kim byli twoi przyjaciele i rodzina. Jeśli żyją, są pożywieniem. Proste. Tego głodu nie da się zaspokoić, można go tylko stłumić… Tym razem się udało ale czy będziemy w stanie utrzymać trzeźwość umysłu aż do samego końca?
1
